Yalnız Kalpler: İlginç Aşıklar

Gerçek olayları beyazperdeye aktarmak, kurmaca hikâyelere göre hem daha kolay, hem de daha zor. Kolay, çünkü gerçeklik hissi yaratmada filmin arkasında gerçek yaşam gibi güçlü bir dayanak mevcut. Zor, çünkü bu dayanağa fazla güvenip, anlatımda klişelere düşerek hikâyeyi zayıf düşürme ihtimali var. “Yalnız Kalpler” (“Lonely Hearts”, 2006), güçlü oyuncu kadrosuna, başarılı sanat ve görüntü yönetimine rağmen, ne yazık ki ikinci kulvarda yerini alıyor. Gerçek bir “kaçak aşıklar” hikâyesinin kahramanları Martha Beck ve Raymond Fernandez‘in elektrikli sandalyede biten olağanüstü maceraları, sıradan bir polisiye filmin içinde kaybolup gitmiş. “Yalnız Kalpler” kendi türünün diğer örnekleri içinde sayabileceğimiz “Katil Doğanlar” (“Natural Born Killers”, 1994) ya da “Bonnie ve Clyde” (“Bonnie and Clyde”, 1967) gibi filmlerin kalibresini yakalayamıyor.

İkinci Dünya Savaşı sonrasında, Amerika’da yalnız ve zengin bir çok kadını kandıran ve öldürerek paralarını ele geçiren Martha ve Raymond çiftinin acımasız cinayetlerini anlatan film, senarist Todd Robinson‘ın ilk yönetmenlik denemesi. Gençliğinde dedektif olan dedesinin anlattığı hikâyelerle büyüyen Robinson, bir yapımcı arkadaşı gerçek bir suç öyküsü çekmesini önerince, bu teklife karşı koyamıyor. Dedesinin görev yaptığı yıllarda, Martha ve Raymond‘ın hikâyesi gündemde. Robinson küçük bir çocukken dedesinden bu sıradışı çifte dair birçok öykü dinliyor. Ve yıllar geçip de ilk filmini çekme kararı aldığında, Martha ve Raymond‘a kayıtsız kalamıyor.

Salma Hayek ve Jared Leto‘nun canlandırdığı bu acımasız çifti yakalamayı kendine misyon edinen dedektif Elmor Robinson rolünde ise John Trovalta var. Trovalta çok büyük oynamadan, abartmadan, sadece yüz ifadesi, vücut dili ve bakışları üzerinden nefis bir oyunculuk çıkarıyor. Elmor karakteri, dede Robinson‘dan -muhtemelen- izler taşıyor. Her ne kadar gerçek bir karakterden besleniyor olsa da, dedektif için çizilen kişilik klişelerle dolu. Karısının intiharıyla hayattan elini eteğini çekmesi, oğluyla ilişkisinin kopması, sonra yeniden küllerinden doğup, bir anda hayatını düzene sokması, Amerikan filmlerinin artık gelenekselleşen anlatım biçimlerinden biri. Böyle olunca, oyuncunun ortaya koyduğu güçlü performans da hak ettiği yeri bulmuyor.

İkinci Dünya Savaşı ve kadınlar…

Karısının ani intiharıyla sarsılan ve bu olaydan sonra hayata küsen, çok sevdiği mesleğini yok sayan Elmor‘ı bu çiftin peşine düşüren motivasyon, kurbanlarının yalnız ve masum kadınlar oluşu. Ve kurbanlardan bazılarının ölümüne intihar süsü verilmiş olması. O kadınların öcünü almak, bir şekilde, iş güç nedeniyle ihmal ettiği karısına karşı da sanki bir vefa borcu. Karısının intiharına bir türlü gerçek bir sebep bulamayan Elmor, genç kurbanlardan birinin intiharmış gibi görünen ölümüne de bir anlam veremiyor. Ve bu ölümün aslında Raymond-Martha çiftinin cinayetlerinden biri olduğunu ispat edene kadar da işin peşini bırakmıyor. Kadının intihar etmemiş olması sanki kendi karısının karısının intiharını da temize çıkarıyor.

Filmde, alt metinde İkinci Dünya Savaşı’nın kadınlar üzerindeki olumsuz etkisini de görüyoruz dolaylı olarak aslında. Savaşta kocasını, babasını, kısacası hayatlarındaki erkekleri kaybeden kadınların yalnız, naif ve şefkata muhtaç halleri iç burkucu. O kadar kandırılmaya açıklar ki, Raymond yazdığı romantik mektuplarla bir anda hayatlarının en büyük aşkı olabiliyor. Her şeylerini onun ellerine teslim edebiliyorlar. Martha ise Raymond‘ın kızkardeşi rolüyle kurbanlarda şefkat uyandırıyor. O yıllar dünyaya ve yaşama bakışın karardığı günler ve gecelerle dolu. Ümidin tükendiği, geleceğe dair hiçbir ışık belirtisinin kalmadığı zamanlar. Filmin genel havası da bu minvalde dolaşıyor.


“Yalnız Kalpler” in önemli artılarından biri dönemin havasını başarıyla yansıtması. Filmin ışığı, renkleri, mekânlar, kostümler başarılı. Kadrajlar etkileyici. Senaryo üzerinde daha çok çalışılıp, anlatım daha çarpıcı hale getirilebilseydi, “Yalnız Kalpler” muhtemelen sinema açısından zayıf bu sezonun unutulmazları arasına girebilirdi.